Gülümsemek yalnızlığın yokluğudur!...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın ’’gülünebiliniyor hayata, tâ ki şu anda olduğu gibi; eve gelene kadar!’’ Erdal Tavukçuoğlu iki yakası erguvanlı şehrimde, öyle bir yalnızlık ki, benim bile değil... ; herşey gibi! mabedimin kapısında soyar beni; yanında kıyafettir gülümsemek ... klasik hayat akar zaman içinde ağaçlar konuşur rüzgarla yer toprak, açmış bağrı tüm dünyaya _ korkuyorum!_ sağım yaşam, solum boşluk gök/yüzüm okyanus; köpükler içinde boş kaldırımları ısıtamayan sokak lambalarıyla her ayrıntı karanlık, köpekler ulumakta... ... bir mum yakmışım avuçlarımda her nefesle dans eden yalnızlık, ürkütmem seni; gel! siyah orkidem derinde ellerim üşüyor ki, oturmuş köşe başında ağlıyorum |
birazda metafor...
tebrikler...