V'AKİT ÇAĞ YANGINI
İnsanlar buğday toplasın diye
Öptüm kör düşünceleri Karanlığı aydınlatan başak Körlüğün prangaları kurak olur Uçmayı seven kuşları görmediniz mi? Kanatlarında sevgi dağıtan Eziktir boş ruhların ağırlığı Ağaç köklerini çiğneme Boyundurluğa takılan Boyunlarınızın pençesinde öfke Yere bassın ayaklarınız Atalarınız yavan ekmekle şükretti Mermer salonlarda unuttunuz Zengin toprak kokan evleri Dalına yenilip bünyesinde Sararıp titreyen en son yaprak Saklansan da gök gürültüsünden Hep korktuğun başına gelecek Düşeceksin köle olmamak için Seni terk edecek arkanda duran Sana sesleniyorum Sükûta replikte gölge Doğumda annemin musiki sesi İlelebet yolumu gösterir Af Allah’ım Aff Dünya ile duygu aramızda Solumuz sağımız y’ar çıkmazı Ay bulut arasından çıkar Mavilerse sahra sahra Kırmızı Nil’den Fırat’a Fikir fakirliğinin göğsünü vurun Dağlarına sonsuzluk uzanmış Ufuklarında şems çizgisi Yeni giysilerini giy ey özgürlük V’akit çağ yangını Üşüme sarıl bana Ben de sana... Ümmühan YILDIZ |