Karanlık Emanethep böyle siyahtım sanıyorlar bilmiyorlar ki bu karanlık senden bana emanet bir türlü içimden atamadığım bu yakama yapışıp canımı söken acılar gözlerinden bana kalan bir lanet duymuyor ki hiç kimse zaten duysalar da anlamazlardı gecenin içinde beni çağıran sesinin çektirdiği ızdırabı sanki sırf bana işkence etmek için yaratılmış gibi bir tek benim kulaklarımda kanatır adını kaçamam öylece saplanıp kalırım olduğum yere sanırlar ki ayaklarım şımarıklıktan taşımaz bu yükü hatta komik gelir çoğu zaman külü bile kalmamış eski bir yangının aleviyle halen tutuşmamı anlayamazlar işte her gece karabasanlarla uykularımı nasıl da hırpaladığını kolay değil ki ne gül deyince gülebiliyor insan ne de unut diyince unutabiliyor bir hançer ki saplanmış en derine ne zaman çıkarmak istesem inadına yerleşiyor kalbimin en acıyan yerine ah sevdiğim alsan diyorum yatağımdan gölgeni ya da çıkıp gelsen artık geriye külü bile kalmamış eski bir yangın bu ama sensiz sönmüyor anla işte (a) y kuşağından |
Kimine göre kader kimine göre dünya insanlarda sanırsın
Hiç bir suç yok dünyanın düzeni bu deyip gidiyoruz
Gönülden tebrik ederim şair selamlar saygılar sunarım