‘’Şiir bir umutsuzluktur. Elbette bir umutsuzluktur. Umutsuz olmayan adamlar şiir yazamazlar.’’ (Can Yücel)

Bir ayraç edindim öncesinde
Gecenin derdest sessizliğinde uluyan bir ayraç
Olmalıydım hem de en büyüğünden
Ve başımda çatım olmalıydı
Satırlardan derlediğim
Hem çivi değil miydi çiviyi söken?

Ve aşka düştüm ezelden
Bir âşık idim
Bir keder mahkûmu
Mahpushanenin avlusuna tüneyen
Bir düşün de tılsımlı varlığı
Umutsuzluk yüklenmiştim bazı bazı
Sözcüklerin sele kapıldığı
Bir kitap arası ayraç
Eltimle, düşümle ve yalnızlığımla
Anlayacağınız kimse paylaşan mevsimimi.

Mevsimlerden işgüzar bir Ağustos gecesi
Kapım çalındığında yazın son veda hecesi
Elbet ayracı idim ömrün
Hele ki onca öykündüğüm sözcük
Kimi kâbusum kimi cennetim
Cehennemde yanmaya saatler kala
Eşref saatimde saklıydı madem aşkım ve matemim
Bir düşe düşen bomba gibi
Saat ayarlı bir ayraç.

Ne zamanki b/ölündü uykum
Rabbime ve yalnızlığına tutsak.
Ah, ecelim, ah:
Çalma daha şimdiden kapımı
Düş gücümle çıktım bir kez yola
Mutluluk serpiştirdiğim kim ise kol kola
Ve umutsuzluk cepkenim
Saydam bir dünya ve de insanlık özlemim.
Bendim ayracı düşlerin ve tüm gerçeklerin
Yirmilik dişlerim dökülen bir bir
Oysaki ermeden yirmime bitmeyen düşlerim.

Ekin yerine diktiğim gözlerim
Toprağın nemli tenine
Gönül hutbem
Suskun beyitlerim
Sağanağına teslimim ben bir kez rahmetin
Her ayraç
Her ölüm
Ve her doğum:
Sahi, ben neredeyim?

Bir düşün girizgâhı
Oysaki ömrün son durağı
Elemin küfü
Gözlerin küsü
Aşkın nemi
Seyyah düşlerin tozlu ruhu
Sakıncam ve seyyah sevdam
Seccademde saklı yüreğim ve sağanağım.

Ben bir ayracım ki ömrü b/ölen
Ben ne şair ne kadın ne erkek
Ben matemiyle asılı olduğum düzenek
Varsın yola düşeyim ölüm öncesi
Her imgede saklı ruhum ve güncesi
Ayırdım, ayarsızlığım
Ah, benim akılsız başım
Rabbime emanet saklıyım tininde evrenin
Rahmeti doygun
Özlemin de sertifikası
Ayracı güme giden ömrün
Belki de duası ve vedası saklı şiirinde
Yalnızlığın.

Dumura uğrayan yazgım, nazım, niyazım
Ben bir seyyah şair ki
Ayraca ve verdiği molalara doymazlığım
Gün geceden uzan
Gece ömürden kısa
Aşkın laternası adeta içine düştüğüm tuzak
Ömürden ömür gitti
Ne zamanki şair düştü aşka
Sonsuzluğa varmaya nice şiir gerek
Bir de ayraç
Dokunmasınlar sakın bana veda etmeden
Ayracı ömrün şeffaf bir yürek.


DOSTLARDAN İNCİLER

Tohum ve kabir


Nasıl ki bir tohumla başlar
bir çiçeğin ömrü
Topraktır yatağı

hep sıcacıktır
Isıtır olduğu yeri daima
Korkmayın
Hiç bir kış dondurmaz
Hep yaz mevsimidir çünkü yüreği

Bahar geleceğidir
Sonsuzdur inancı buna
Budur işte iman
Doğacağına inanmaktır zamanı geldiğinde
Karanlık değildir yatağı
Umuttur ışığı zira

Dün de gece değildi
Yarınlarda O’na göre hep sabah

Önce yağmur can olur
Sonra güneş
Bunlar birer vesiledir elbet
Tohum inanır
Sadece inanır

Çiçek açsa da olur açmasa da
Doğsa da olur doğmasa da
Her haline şükreder daima
Budur işte mutluluğunun ilacı

tefekkür et
Bil ki önemli olan tek şey
Yaradanına teslimiyet ( Teşekkür ederim sevgili asude vuslat)