Çaresizliğin En Güzel ResmiŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Ben zaten ölmüştüm artık acıyamazdım...
sen öyle bir bakıyorsun ki gözlerime ben kocaman bir sus olup kalıyorum çaresizce karşı koyamıyorum buğulanmış kirpiklerin alıyor elimden tüm itirazlarımı konuşamıyorum söylemekten men edildiğim sözler parçalıyor sanki boğazımı sonsuzluk gibi susuyoruz yine bakışlarımız değiyor sonra birbirine sen çaresizliğimin vücut bulmuş şekli oluyorsun birden ben ise hep geç kalmaların acıtan yüzü kırsa da kemiklerimi sessizliğin hiçbir şey diyemiyorum bir gidiş oluyorsun sen bu sefer ben ise hiç gelmeyeni beklemeye mahkum bir deli imkansızlara düşüyor kalan yarım aklım duruyor sanki dünya kesiliveriyor zamanın nefesi üzülmüyorum esmese de artık rüzgarlar anlayınca bir daha hiçbir baharı beraber göremeyeceğimizi üşüşüyor canıma sensiz yaşama dair her şey silinelim istiyorum o an varlıktan yeter ki kapansın diye ruhumuzun sürekli kanayan köşesi taşmaya çalışıyor dilimizde birikenler açamıyoruz bile ağzımızı düğümleniyor yine sözcükler öylece bakıyoruz birbirimize ve bir sus oluyor çaresizce her şey ben yüzünden yaşamı silinmiş bir fani oluyorum sen ise çaresizliğin en güzel resmi gibi kalıyorsun gözlerimde giderken |
Mektuplardan ;
Kendimize ayda kentler kurduk.
Ya şarkılar öldürür ya aşk
Aşkın pınarı ölümsüz olsa da
Issız bir yolun
ıssız bir evinde
Kalp dediğin yalnız bir avcıdır.
Bu güzel şiiri eşlik edeyim