"ay hep oradadır fakat dünyanı karartmadan göstermez sana kendini"



***


kırmızı bir orman kuşundan bahseder efsaneler
yirmi yedi değişik sesle öten
tek yaşamış nesli ürememiş hiç
kimseyi yanaştırmamış yanına
kimseyi sevmemiş
tek yaratmış onu tanrı
demiş ki
"o benim"


alıp gelirmiş yağmurlarını bulutlar
o üst perde ötünce
ağaçlar çiçekler böcekler hepsi
yemyeşil bir halıda tek başına raksedermiş
dağları titretir tepeleri silkelermiş sesi
kırmızı kutsalmış o vakit
ve yasakmış ondan başka herkese
Aida demiş ona tanrı
ve yasaklamış tüm ormana
"dokunma ona sadece izle/dinle"


masal bu ya
tüm orman eşlik edermiş
ceylanları ağaca çıkarırmış sesi
filleri uçururmuş gök yüzüne
zarafet ve asalet bile ondan sonra girmiş lügâte


sonra birden kaybolup gitmiş
bir daha gören olmamış
sesini duyan
ne ormanda ne yeryüzünde
karanlık basmış her yeri
ondan beridir kutsal saymışlar
onun anısına
kırmızı karanfilleri

...

ne zaman bu masalı dinlesem
gece gibi kararır içim
kendimi sönmüş bir mum gibi soğuk
fakat sönmemiş kireç gibi tâze hissederim
kaldırırım başımı göğe
ve bilirim ki

karanlığa çare hep
Aida’n gelir!..


...
..
.

ToprağınSesi




.