zaman gri bir çizgiymiş
insanın önüne/ölüme düşen saçları gibi
renk körü sesler mi bunlar tanrım
yoksa giderek soluyor mu çiçekler
şuradaki sardunyalar diyorum
arada kucaklasın onları biri öpsün
benim gibi üşüyecekler
sadece sulamak yetmez!


fikrin var mı hiç
neden çoğalıyor içimdeki bu ıssız kalabalık
neden giderek daralıyor içine saklandığım ten
ne vakit diner bu yağış
ya yüzümde boğulan bu nehirler
...
hadi kabul et
oldun olası çok severdin bu kış masallarını zaten


hiç mi okumadın Baudalier’den
öyle kurulmuş bu düzen
boyun uzadıkça kısalırmış evlerin çatısı
daha da değerlenir
ufku delen o mutlak değer esaret
bir para’no’ya’dan ibaretmiş korkularımız
dilsiz bir şarkıymış hayat
yaşamak dediğimiz otuz yedi katarlı tren


hiç saymadın belki
kaç kez üfledin içini göğe
kaç kez çektin içine
tozlu bulutları
paslı bir tabakanın tütünü gibi
hiç kimse senin kadar anlayamadı
ağlayamadı değil mi seni!
hayır hayır! şimdi sırası değil
hadi şarkı söyleyelim;


ruhum hüzün dolu olsa da
kalbimde sazlar çalıyor
hayat dediğin sabır
sabır dediğinse dikenli tel
gözlerini yumup ellerini bağlıyor
ne berduşum oysa ben ne de hırsız
içimde kadife bir gramofon ağlıyor





Toprağın sesi





.