şimşekle bulutun tam ortasında ağlıyor
çocukluğum

ilk önce yere düşen yağmur ölür
tüm kainata yayılan kokusuyla
göğsümdeki sızıyı yeşertir
bütün hücrelerimle itildim kör kuyulara
hangi duvarına sığınsam
bir yakub’a fresk oldu gözyaşı körlüğüm

zaman
yokluğunda soluğu kesilmiş eylül duraksaması
ağıt oluyor akrep yelkovan dansı
takvimleri hissetmiyorum
yaprakları merhametten yoksun

yine de zamansız anılar ve tebessümler
gezinir bağrımda
hangi gülüşünü hatırlasam
alıngan oluyor öteki
sebepsiz üşüyorum utanarak
incitmemek için yüzünü

yağmur kanatıyor belleğimi
O da bazen acıdır düştüğü toprakta
Keşke
her damlası ölümün önünde dursa
rahmetiyle ismaillere kurban olsa
inceden sızmasa annemle benim arama

öksüz kalsın istiyordu her bulut
hangi damlasından kaçınsam
avuçlarımdaydı çocukluğum

öldü,
en son yere düşen yağmur da bıraktı kendini