KARANLIK YAĞIYORDU GÖKLERDEN
Karanlık yağıyordu göklerden
Nefret umursamadan kapamıştı Güneşi Soğuk ve ıslaktı Kinci ve günahkar Karanlık yağıyordu göklerden Mazgallar tıkanmıştı Yerden karanlık kaynıyordu Şehir sele vermişti kendini Karanlık seli camur gibi Şair Eski bir mezarlıktaydı şimdi Kabirle arasında dolaşıyordu En sondaki kendininki Bir ışık parladı bir anda Harap bir kulubeden geliyordu Koştu koştu Yağmurda onla koştu sanki Düştü günah batağına saplandı Ama vazgeçmedi Kapı açıktı ardına kadar Sessizce adım attı Kimse yoktu Duvarlar küflenmiş Zaman durmuş Adem kayıp Bir avuç soğuk kül vardı ocakta Hatıralardan umutlardan hayallerden Kalma Belliki o yoktu Sarhoştu... (haşrolan insandı) |
Hatıralardan umutlardan hayallerden
Kalma
Belliki o yoktu
Sarhoştu...
TEBRİKLER ÇOK GÜZEL BİR ŞİİR