dünya denen cehennem buzdu
ayakları gövdesinden büyük dişler
ve saman bitmeyen kara ve mor okyanuslar yoktu

*

bu çılgın yalnızlıkta ateş aramak gibi kimsesizlik
yağmurların sesi bulutların adı güneşin buğusu
uçan ve kaçan memeli canlıları düşün

*

öyle bir yerdi ki
yeni doğmak tatlı ve beyaz bir ruhla
ve bir gülücük eklemek siyah yüzüme

*

taşlardan ocak yapmak gibi umut
ve kazdıkça medeniyetin asil topraklarını
sevinmek gibi bir şey bu anlamak öze yetinmek

*

gecelerde çakal sesleri
ve yarasa kanatlarının çırpınışlarında uyumak
ne tuhaf

*

korkmuyorum
yeni bir çağda düzelirim biliyorum
bu amaçsız bekleyişin ışığını aramak gibi ama güzel

*

bir kuş kondu mağarama dün
sineklerin üstümde gezerken
beyaz kanatları vardı sanki içim ışındı erkenden

*

suyum yoktu
ve toprak uyuyordu
bu donuk yerde

*

ne ekmek karası buğdayım var
nede kalın giysilerim
her bir yanım üşüyor sanki

*

ve gökyüzü güzeldi mavi gibi asil
yeşil tüy gibi nehirler olması lazımdı
sende uç kanatların gökyüzü ölümsüzü

*

güneş daha büyük bu gün
gün gün eridi buzun kalınlığı
çiçekler açtı ismini bildiğim sadelikte

*

daha ateşi bulmadığım zamanlardı
ve resim yapmayı öğrendim gölgelere bakarak
ilk harfin şaşkınlığı var aklımda


*


dün kimse yok mu ?
diye bağırdım
bir ses yüzüme vurdu üzüldüm...