Günü Kaybedenlerin Gözü
hazırlan dedi
içindeki sesi yükseltip bir aynanın baş ucuna sürekli değişerek artan bu yüz bana benzemiyor benzemese de olur fakat kim dolduracak boşlukların ağrısını günü kaybedenlerin gözü dileklerle yeni güne evrildi ne biriktirdiğini kurcalayan gece ne kaybettiğini anımsayan sabahlar var büyük bir hızın parçası olup var olmaktansa teferruat kulvarında öne atılıp sevgi devşirmek aydınlatıyor ölümün dudağını öpülerek yola devam etmek istiyorum geçmişin sürüklenen devamında içimize saklanıp unutmak istesek bile kuyular korkusunu saklamayı bilmiyor ilerliyor her şey ilerliyor büyük bir ağırlık ve yoruldum sondan başa doğru kekeme kelimeler dönüp hayatın içine karışıyor yeniden oturmuş piyano çalıyor sinemada bulut. |