Ses siyah...
Işık ,
aynı sesle bölündü.. Etrafa sessiz dağılanları topladılar... elleriyle gölgeden güneş çıkartanlar ordaydı... dağınık cümlelerde öldürdüler, sobe!!!, saati hic gelmeyen çocukları... olur olmaz her ninniyle uyuttular, salıncaklarımızı... Öyleyse, bir tarih yazmalıydı, saklandığımız kutuların üzerine... Herhangi bir rahme, adı verilmeliydi açlığımızın.. Artık , ışık hangi renge dönerse dönsün, siyahsa ses, doymayacak!. |