Vaziyetimdir!
Mağlup bir nefese karşıdır minvâl öyle ki yokuş.
Ve ben daha 23 adım gidebilmişken ölmek istiyorum. Toprak atmak ile mi başlıyor sence bu yokoluş? Sükut etsen bile ne cevap vereceksin biliyorum gönül. Nisyân, pençesini boğazıma takmışken daha böyle, Bir Araf kurup zihnimde alıp başımı gideceğim. Damarında ki kan kurumadan diyeceğin ne varsa söyle, Bir kurşun kalemle seni beyazlarda katledeceğim gönül. Varma üstüme deyip feleğe küfür nidâları attım. Gafletin vurucusu gafil avladı beni daha henüz. Koptu diz bağım, ağırlığından battıkça battım. Çelikten bir yüreğim varmışta sende bana pürmüz olmuşsun gönül. Derdin kemâle mi erdi sanki? Ne diye bu sende ki mahir bakış. Arzu ettiğin herşey mahvoldu da sırada ben miyim artık? Ah benim yazıma ayaz değdi kışıma kış, Uğruna bir bilsen neler alıp neler sattık gönül. Aranıp duruyorum yansımayı O aynada gördüğümün. Sonra birden ağlıyorum Farkına varıp öldüğünün. Kendimi, Kendi ellerimle gömdüğümün, Sela’sı okunmamış daha, ne acelen var söylesene gönül. Münharif ~ EBUBEKİR OCAK |