İnsan yaşarken bilmiyor, yitiyor güzel günler
Bir ah çekiyor ve ne yazık, onlar geri gelmiyor
Komşular bile ne hasmış, şimdi iyi anlıyor
Bir çocukluk günleri, hafızadan çıkmıyor.

Bahçelerde ağaçlar, yeşillik alabidiğine
Beslenirdi hayvanlar, aileden biriydi
Ne şikayer eden vardı gürültüyü, ne de trafiği
Yürübürdü her yola, mutlulukla gidilirdi.

Hafta sonları mutlak çekilirdi ip ile
Giderdi tüm komşular, akşam matinesine
Ortaktı sanat, kültür, aynıydı eğlence haz
Açık hava sineması, bir buluşma yeriydi
Koca mahalleliyi, ağırlardı bütün yaz.

Yetim gözetilirdi, hayra değerdi işler
Babasız evlere de bedava, ustalık sergilenirdi
Önemli öğrenci, değerliydi öğretmen
İlme daime büyük hürmet gösterilirdi.

Hakkı ile geçerdi öğrenci sınıfını
Ayırırdı o hayat tembeli, çalışkanı
Okul bayram günleri, dönerdi panayıra
Yetenekler meydanda serilirdi ortaya.

Kahvaltı için bile giderdik bir komşuya
Ne pişerse karşıda, bir bakmışsın tabakta
Eli öpülürdü büyüğün, önüne geçilmezdi
Herbiri bize teyze, amca gibi gelirdi.

Çocuklar almazdı oyuncak, yapardı beceriyle
Bükülürdü birkaç tel,arabaya dönerdi
Poşetler olurdu cilt, çubuklarsa uçurtma
Meşin yuvarlak elde, onarılır ve dikilirdi.

Unutulan şu Nevruz, karşılanırdı coşkuyla
Doluşurdu insanlar kocaman bir kamyona
Mesire yerlerine heyecanla çıkılırdı
Hayat uzakta değil, içinde yaşanılırdı.

Anlatmayın sizlere mahalli güreşlerini
Deken sırası gelen kıspetini giyerdi.
Savrulurdu toz toprak, er meydanı burası
Yiğitler birbiriyle ne güreşler ederdi.

Hava solunulurdu, çiçek koklanılırdı
Meyvelerin cümlesi daldan toplanılırdı
Hele ki domatesler, nasıl da tuzlanırdı
Can katardı yenilen, can verirdi içilen
Hayat doğaldı işte, mutluluksa zirvede.

Anlıyorum ki şimdi, ne güzelmiş o günler
Çocukluğa dair anlar, doğalmış hep hayatlar
İçindeymiş insanlar, hayatın merkezinde
Şimdi bakıyorum da mutlu değil hiçbiri
Adeta yaşıyorlar, programlanmış gibi
Ne varsa kalmış geride, o zaman varmış yaşam
Şimdiki de hayatsa, yazdıklarım da yalan.

Oğuzhan KÜLTE