On yedi uzun yıl...

Orman gülleri ve karayemiş
Yağmurdan sonra sesin kaynıyor toprak
Gömütün üstü bi karış ot bağlamış
Onlar kadar kalıcı değilim ancak

Beslemem gereken umutlarım var

Kerem’den ve Aslı’dan
Şirin’den ve Ferhat’tan daha zor
Kavuşması birbirine kirpiklerin
Saat dört yirmiiki
Gece karanlığını tutmuş gözüme

Korkmam gereken bi şey yok
Korkmam gereken bi şey

Yok dizlerimin bağı tamam
Kalbim rutin
Her ihtimale dilime sağlam bi dua almışım
Son çare
Kapı arkasında asılı ıslanmış çocukluğum

Kış geri geldi affet
Soluklanmadan yaşadık hayatı
Eğilip omzuna dokundum gömütlüğün
Bana bakmadı
Islak bi göz savruldu sağa sola
Sonra küçük biblolar devrildi
Gagası kırık kuşlar
Kanadı eksik kelebek

İnceden bi yol aldım üzerime
Beklemek uzundu
Yedi gün kıvırdım
Böğrüme çektim ömrümü
Başımı yola döndüm
Sıkıntı olursa diye
Adres koydum komidinin üzerine örtülü
Gözlerimden akan uykuyu sildim
Bi günaydın tasarladım demli
Çaylı peynirli
Ağır yutkunmak geçti boğazımdan
Firketeyle tutturulmuş üç karanfil
Yarısına varmadan biten türkü