Sen, sessizliğin şarkılarını söyle
Gün olur mırıldandığın o güzel ezgiler
Katiyetle verir moral de alırsın keyif
Tutturursun nakaratında o güzel türküyü kar altında
Bir yandan silinip giderayak izlerin, dilin söyler Elif,Elif.

Ve gelince zamanı, dökülen yapraklar altında
Kurtulusun sarmayalan tüm dertlerinden,azad olursun
Ögürce haykırırsın bu sevda yolunda, dökersin içinde ne varsa…
Gelmeden kışı ömrün, yaşarsın doyasıya , serinleten rüzgârında o sonbaharda.

Yetmelisin kendi kendine,bu devir bize ters
Kime yaslandıysak; çürük,içi boş ve verdi bize ders
Sanki olgun sanardı kendini bu tipler, yok artık ve pes,
Şafak doğmadan daha kalkmalı, almalı derince nefes
Güzelden yana olur da niyetler, sonuysa enfes.

Diyeceksin ki geçer mi hayat böyle yapayalnız
Söyle bakalım dost, var mı güvenecek etrafta,kayıtsız ve umarsız
Hayat dediğin değil ki tavla zarı,atalım da gelsin düşeş
Bizi öyle perişan etti bizi işte, sahte bir ufuktan doğan güneş.

Yine de etmeyelim nankörlük, yaşamayı bildik hep şükürde
Tembihimiz de güzeldi, yaptığımız da iyi, geçen şu ömürde
Kıyısını bulsaydık hayatın, çizerdik haritasını ve detaylı
Düşmezdik çukurlarına onun, daima düzde gezerdik
Çıkardık enginlerine bulurduk belki felâh
Ezilmezdik cümlesine zorlukların, ömrümüzde bulurduk biz de bir salah.

Yitirmiyorum yine de umuttur yarının azığı
Ki o öyle bir rahmet ki, iner gönlüne kulun duyduğunda acıyı
Müşküller hep olacak önümüzde bunun kaçışı yok belli
Kötüden ders çıkarmak ancak yiğidin harcı.

Temennimiz olsun güzellik, bakarsın hemen olur kabul
Bir sofra ki şu hayat, helâlini her demde ayırmalı kul
Ayrıcaliklar biter, ayrımlarsa kalır o zaman raflarda
Rüya gibi de olsa, olur ya, kabul görür böyle dua.

Oğuzhan KÜLTE