Sen buradan gideli yitik düştü bir yanım
Kor kesildin sineme hiç sönmüyorsun anne
Ateş yüklü hasreti taşımaz oldu canım
Seni geri salmayan oralarda tutan ne
Canım çıraya döndü sen dönmüyorsun anne

Bu gün anneler günü, kutlu ellerini aç
Sen çiçeklere değil çiçekler sana muhtaç
Emeğinle şenlenip zümrüt kesilen yamaç
Yokluğunda sarardı, bulutsuzluk bahane
Yamaç Sahra’ya döndü sen dönmüyorsun anne

Gülün pembesi midir, ya da zambak beyazı
Kırmızı karanfil mi, mor sümbül mü niyazı
Bilinmezken hangi renk yazılır kader yazı
Feleğin ellerine şansımı bırakan ne
Yazı turaya döndü sen dönmüyorsun anne

Nerdesin melek yüzlüm benden yanık yüreklim
Düşündükçe çileni aslını arar şeklim
Hüznün dört bucağında hüküm süren tek iklim
Sinemi mesken tuttu, mevsimler de virane
İklim seraya döndü sen dönmüyorsun anne

Hani senin gönlünde tahtını kuran şahtım
Madem ki dönmüyorsun yıkılsın payitahtım
Evvelini ararken beyazı yitik bahtım
Şafağın pembesine geceden renk katan ne
Bahtım karaya döndü sen dönmüyorsun anne

Öyle bir üşüdüm ki, hükümsüz kaldı ateş
Tutsan iki elimi her biri bir kutba eş
Temmuzun sıcağında ısıtmaz beni Güneş
Damarımdaki kanı donduran bu ferman ne
Güneş tuğraya döndü sen dönmüyorsun anne

Ayrılık trenleri zaten hasret yükümlü
Menzili yargısında çoktan peşin hükümlü
Ağıt yaksam boğazım hıçkırıkla düğümlü
Suskun demir yolunda yüreğimi burkan ne
Düğümlü raya döndü sen dönmüyorsun anne

Semavî katlarında meleklerin ülkesi
Anneleri ağırlar, konuk etmez herkesi
Bilsem de yüreğimde dikiş tutmayan kesi
Gizli kanar nabzımla derman diye atan ne
Kesi yaraya döndü sen dönmüyorsun anne

Başıma bulutlanıp tüterken deli efkâr
Bir esinti duyarsam bil ki senden yadigâr
Gül-i rana ıtrıyla Cennet’ten esen rüzgâr
Firdevs’in buğusunu yeryüzüne katan ne
Rüzgâr buraya döndü sen dönmüyorsun anne

Neylersin dünya fâni, can bedene emanet
Hadis’le dilden düşmez sana duyulan minnet
’Annelerin ayağı altında saklı Cennet!’
Ayak bastığın yerler; gül kokulu efsane
Cennet saraya döndü sen dönmüyorsun anne
*