Sarılmanın İç Uyumu
o bunu bilmiyor aslında
bazen uyurken dudaklarına yanaşıp nefes alıyorum uyandığında geniş ve anlamsız zaman parçasının boşlukta sonsuzluğa yuvarlanması tekrarlaması uzak bir ışığın önünde ilk uyandığında sesler değilde değişen sevginin gölgesini düşürmesi korkum kara bulut kayboldu ellerime bakıp yukarı doğru kaldırdım tuhaftı bana bir şeyler oluyordu koltuklar halılar ve desenleri ve küçük ayrıntıları ile zamanı bölen ürpertilerin dudaklarımı dolgunlaştırması şımarması bu yüzdendi geceler gündüzlerin üstünü örtü sarılmanın iç uyumu uykum ben yine beni seviyorum. |