Af
Gülmekten mahrum yüzün
Kırık gönlünde bin parça hüzün Sana ulaştırdığım mektupta içine sızar umarım son sözüm Yazılarda bulduğun pişmanlıkları ıslattı hep gözüm Kalbini kırdıysam yar neyleyim neyleyim İçimdeki acılar dökülür divane Beni tefehhüm etmemiş mechul kimseye Şimdi ben neyleyim yar neyleyim Ağacın altına uzanmış seni düşünür halde tefekkürdeyim En iyisi ben bu yardan af dileyim af dileyim... |