gelincik çiçeklerinin gözleri siyah
beli ince kök salmış dere boyunda
esen bahar yelidir mevsimin sonatında

ağaçların alacakaranlık gövdesine
taşa tohum ekmektir belkide yaşamak
sonsuz göllerde suların raksı seni çağırırken
bir oyundur bekleyiştir belkide yaşamak

dereler akıp gitti derinden bir nefes al
gelincikler boynun büktü yol boyunda
kozasından çıkmış bir kelebek beyaz bir ölüm değil
kanat kanat beyaz kelebekler baharda
yaşama sevincini içinde duyuyor musun

sularda fısıltılı kaygılar
akşamlarda bir keman akordu inceden
gemilerin direklerinde turkuvaz bir umut
turkuvaz senin rengin sevgili
palamut ağaçları altında uyuyan çocukluğumdur çağıran seni
yaşamak belkide bir taşa tohum ekmektir
içten bağlanmaktır ağaçlara ve kuşlara

göçebe yolcular kır atlarını devşirip gitti bu handan
dolunay parçalandı son sularda
kambur sevdaları uzaklaştırdık sırtımızdan
bozkır güneşlerinde içinde susulamayan acılar
bir tohum ki güneşler selamlar
yaşamak belkide bir taşa tohum ekmektir
içten bağlanmaktır ağaçlara ve kuşlara

kara eşiklerde bitti sevdanın ayaz günleri
zemheri gülüşlü aşklar taşgahlarda zincirli
gelincik çiçeklerinden çelenkler örsem saçlarıma
sonbahar sularında sustursan şakayıkları
her aşk kendi ikliminde göçebe
kanatlarında hüzzam yolların göç türküsü
yaşamak belkide bir taşa tohum ekmektir
içten bağlanmaktır ağaçlara ve kuşlara






Ömriye KARATAŞ