İSTANBUL BU GÖZLER SENİN GÖZLERİN DEGİL
Beyaz bir meşale verdi ellerime zaman
Sessiz kederlerini dinliyorum kız kulesinin

Bu saçlar senin saçların değil
Arzular beklentiler bir kışı daha yalnız geçirme duygusu

Bu eller senin ellerin değil
Deniz fenerlerinin ışıltısıyla taşıp doldu gemiler
Vedalar üşütür bir akşamüstü
Deniz kıyısında suluboya resmi yapan ressam
Vapurların dönüşü olmadığını mı söylüyorsun sevgilim ışığım
Gitme uzun bir şiiri yırtıp
Dudagındaki tebessüme yelken açayım yar

Bu gözler senin gözlerin değil
İçimde çıplak halde yıkanan kaç nehir
Giysilerini çıkaran ağaçlar
Salgın soylevi kozmos
Küresel iklim değişikliği
Çarkıfelek dönüp duruyor
Bu gözler fırtınada dans edenleri görmek için

İki çıplak beden her aşk
Nehirlerde giysilerin yıkanışı
Sevgilim ışığım
Kız kulesi ayine gitmek istiyor gözlerinde
Mavi nargilesini tüttürüyor İstanbul
Çıkarıp keder giysilerini
Atsak kendimizi denizlere
Abihayatlar dudaklarında şarap olur
Rana güller mevsimidir
Işık ve yağmur
Şarap kadehi hayatı ölümsüzleştirecek iksir
Kız kulesi salar saçlarını kehkeşana
Üsküdar kıyılarında gücenmis mimoza kokulu kadın

Bu yağma ziyafetinde
Şahruh
Kız kulesine diyor ki
Yenildin ey İstanbul
Yenildik suskun saganaklarda
Üsküdar kıyılarında
Mor salkımlı sağanak asklara

İstanbul önlerinde bir deniz feneri olma ihtimalimiz bile yok

Şiir Ömriye KARATAŞ