Umursamaz oluşumuz tutar bizi
Umursamak aslında akıl işi,
Dokunmalı bazen zülfü yare
Buluruz gayretle belki kendimizi.

Açık olmak gerekiyor eleştirilere
Görmek gerek kendimizi elin gözünde
Her şeyi bildiğimizi sandığımızda
İlerlemez olur mantık, kopar diyalog
Anlaşmanın zemini var her çatışmada
Adı kavga değil onun, o müzakere.

Olmasın daima haklılık bizim
Esneklik katar diyaloğa biraz tebessüm,
Ya sevgiyle dinler insan, ya kinle bakar
İsteyen anlaşır her dem, niyet halisse,
Bencillerin egolarıysa olur hep en önde.

Statüler ezmemeli asla kişiyi
İletişime engeldir kişinin bu hali
Sözler değer katar,duygularsa sıcaklık
İletişimin özünde var olan duyarlılık
İyi dinlemek, anlamaya çalışmak,
Samimi hissiyatla kelamda bulunmak.

Birebir olmalı ilişki; gözgöze ve duyarak
Aktarmalarla kurulandan hayır yok artık
Hadler bilinir böyle, saygındır herbiri
Sanaldan uzak kalanlar, yanılmaz belliki.

Uzlaşmanın bir zemini mutlaka bulunur
Niyet halisse eğer, eller sıkılır
Yoktur kaybetmek asla, ya da kazanmak,
İşin özü aslında, saygıyla konuşmak.

Bilemeyiz dinlemeden iyiyi, kötüyü
Önyargı derler buna, berbat eder kişiyi
Parçalanır atom bile, o ise asla
Koşulsuz ve yansız bakmak, işte o var ya,
Öldürür kinleri, söndürür ateşi.

Hüküm vermek ağır bedel bilirse kişiye
Toplamalı bilgileri, hep samimice
İnsanlar hem konuşmalı, hem dinlemeli
Batırmadan elâleme çuvaldızları,
İğnenin acısını yaşamalı en önce.


Belki de bir gün bizim gibi onlar da ağlar
Sevinçler de paylaşılır, pekişir, artar,
Düşenin eline, dost eller uzanır
Renk, dil, din ayrımı olmaksızın
Medeniyet, insanlığı tekrar yaşatır.

Oğuzhan KÜLTE