Düş'üngün doğumuyla uyandı içim geceden kalmış düşün elimde bir sigara yanığı bırakıp mutfak tezgahına pencereden dışarı ’"seni çok seviyorum aşkım" diyecek kadar evde yalnız camdan ötesi hayat işe giden bir kadın telaşı sokaklar, ıssız binalar arkasında başlayan gür ormanın dev ağaçları dağılmaya meyl etmiş bulutlar ışınlarını saçan Güneş sıcak gülüşümle özdeş yeniden rüyaya uy(u)dum bitmesin istedim düş’ün sude nur haylazca |
insanın konuşması kendi ile
aslında kendi ile değil de kendi bildiği kendinden içre biriyle sohbeti
uzaklara seslenmesi yalnızlıktan içre
hani der ya;
'Annemin karnında öğrenmişim yalnızlığı.
Sonrası alışkanlık işte...'
düşmek bir düşten içeri düşmek bir düşün peşine düşkün olmadan
çok şey söylenesi derinliğine
çok kelam etmeden okunmalı bir daha özünün hatrına
saygı sevgi ve esenlikle Şair her dem dostluk ile
Elbruz.