Şu cengaver atlıların izinden
Kapalı çarşıda bin kokulu miskle beraber
Ak sakallı ve keskin gözlü ecdad ile
Büyümüş ve filizlenmiş bir baba

Ba’sü Ba’del-Mevt-i Hakkun
Durup Düşünme çağında
En güzel kelam-ı latif
Bırakın haykırayım insanoğluna
Gidiyorsak elbet biteviye
Mutsuz bir yaprak tanesi gibi
Ağır aksak bir mavera geçer gibi
Örselenmiş tüm sırtlara vurulan
Palanga ve küfür zincirlerini
Üzerinden atar gibi kükredi küheylan
Hey gidi gonca
Kadehinde zehir olan
Ayağının altında keyif ışıkları
Zulm ile çağdaş fakat
Özür gibi bakar yüzüme

Anadan doğma toprak kokarım ki
Elimde cihana ait bin öz doğar
Dualar elimde yiğitçe işler tenime
Gidiyoruz der gibi bakar bana
Her sabah pencereme doğan güneş
Öyle ki hangi yiğitleri selamladı
Sonra bir derin esved...

Bir mutlak düş ile paranoyak
Afakın zinciri kıraç ve yoz
Belgisiz zamir gibi dolan dur
Üzerinde kisven mahur
Son gömleğin bile beyaz...

İçinde türküler kopan fırtınalar
Mendile silinmiş kan kokusu
Islak bir borazandan kopar gelir
Süngüden hicret etmiş
Nasır bağlamış elleri

Ne diyeyim şimdi sana ?
Anlatsam da bilsen de
Gökkubbede bir sadâsın
Çelik bir mihver gibi örttüğün
Şu yosun kokan küflü deniz
Salıncaktan doğan sahte gülücük
Hep sana ait

Yandıkça bitiyorsun fakat alevin gür
Değmedi hiç bir şeye
Değmeyecek düşlerine
Aheng-i acı ile
Melodikal fısıltılardasın

Geçmekte ömrün
Şu incir çekirdeği meseleleri
Boş kovanlı arılar gibi
Doldurdukça ağla insanoğlu

Şimdi sağır duvarlara
Boy boy resimler asılmış
Konuşsun diye benliğimi...
Öyle ya
Hep ulaşamayacağın şeylere
Keyiflere
Meyil vermişsin

Riya kardeşin olduğundan belliydi
İnsanlık seninle bitti
Oğul babaya hiç benzemedi...