Rüzgar
Giden rüzgarın adı varmış bir zaman
Kırık pencereden sızdıktan sonra Umut olmuş ve unutulmuş bir anda Kah eserken kah dururken Karlar yutmuş menekşe kokulu Çitlenbiğe konmuş zamansızca Eriyen tüm bakır renkler Senin elinde olmalı Ay gibi dolandığından belli dilime Çolpan kırk kat yorgana saklanır Elimde ikiz tılsımlı değnek Birinde hoş eder ruhu Diğerinde nuş eder zamanı Üzüm koksun ellerin rüzgar Bana dokun sonra Bilirim ki geçtiğin tüm sokaklar Film şeridimi oluşturan çeşmeler Senin izinden gittiğim için Gülüyorlar bana Rüzgarın çocuğu olmak bu olmalı Ne koşmak ne tarumar etmek Ne de dinlenmek bir köşede Rüzgarın çocuğu olmak kalemce konuşmak Bedence susmaktır Rüzgarın çocuğu daima hakkı yaşamaktır. |