İPEK EŞARP
şaşıp kalıyorum insan niye böyle
kapatıyor yüreğini gün ışıksız bir döngüye göz kapaklarına düşürdüğü hüznün nerede karşılığı var sorgulanmaz niye kedere ödün veren şu yalnızlığa dönüşler çağırmak mı gerekir bağcıkları çözülmüş ölümü gelecekse gelir zaten ayakları dolaşık girer ve yoklar odaları sokulur can evine fani ömrün ezberine dokunur usul ses hicran bilmez misin ne düş kırıkları girer ölmelerin yöntemine ağır bir duygu kirlenmesinden geçiyoruz ipek bir eşarp gibi kayıyor saçından annelerimizin güle oynaya büyüttüğü çocuk hallerimizden çıktıkça şu dünyanın günlük hesaplarında dağılan paramparça bir sevgisizliğe tutsak oluyor gönül dostluğumuz |