Gün olur ağlarım, otururken yanlız başıma
Bir şeyler karalarken yazı masamda,
Gün olur isyan ederim uğradığım haksızlıklara
Bazen çekilirim köşeme kalınca tek başıma

Gün olur kabarırım öfkemden delicesine
İçimden geldiği gibi küfür ederim edepsizce
Deli divane olurum, bir ağacın dalında bir kuş öterken
Bazende sessizce ağlarım vah çekerek kendi halime

Gün olur bir bilmecenin çözülmeyen kareleri gibi
Karanlığa boyarım kimse görmesin diye kendimi
Gün olur aç karnına yatarım isyandan
Bazende yerim aksırınnca ve tıksırıncaya kadar bir obur gibi

Gün olur bir kadeh meyde ararım bulmak için
Bilmediğim kendimi…
Nesimi misali sorgularım karmaşık dimağımı
Yendiden adam olmak için

Gün olur bir kaç kadeh meyde bulurum yitirdiklerimi
Ya da öyle kandırırım kendi kendimi
Yediğim nimete acırım benim gibi bir haylazı doyurduğu için
Gün olur mleklere özel ödeşir veririm
Kendi elime kendi kimliğimi

Ama nereye koşsam ve gitsem hüznümde gelir benimle
Yoldaş olduğum evliya erenlerimle…
Kimi oturmuş bekler birilerini sevgi kervanında
Yol almak için merteb- şahında yürür varmak için emellerine

Gün olur kelepçe takarım gönlüme
“Hasretinden eskitilen prangalar içinde”
Hasret kalırım bir öksüz gibi gurbet ellerde,
Anarım devri alemi kendi çaldığım tamburun tellerinde.

Gün olur anarım, dedemi, nenemi, babamı ve annemi
Her attığım adımın eşliğinde…
Ninni söylenip büyütüldüğüm diyarı
Alemi bir römork gibi peşine takıp giden zamanede

Yazma Hüseyin bitmez yazmakla bu alemin derdi
Birine çare bulsan, zuhur eder ötekisi
Önce kemiklerin ağrır, sızıntılar başlar
Bir kuşluk vakti ölüm seni kapıda ağırlar

Hasan Hüseyin Arslan, 16.09.2010 tarihinde Gelnhausen‘dan Darmstad’a yaptığım bir tren yolculuğu esnasında büyük annem Dursun Arslan’ı anarken yazdım. Işıklar içinde uyu – devr-in daim olsun benim değerli büyük annem. Ölümünün 20. yılında sana en az 2.800 km uzak bir yerde yazdım.