13
Yorum
47
Beğeni
0,0
Puan
3190
Okunma

Örselenen dağların ardına kaldın
Hasret kimliği olmayan buğday tanesi
Topla savrulan eflatun çiçeklerini
Topla gözlerinden güz yangınını
Bu yürek senin
Bu can senin
Çalmaz kavruk keman titrek elde
Sürgün kentlerde doğmaz çocuklar
Efsunlu sesler çoğalmaz ıssız bir koyda
Bir gülüşün ucunda
Issız sokağın ömrü
Üfle çırpınan rüzgâra
Sesi tükenmez yeşillenir yine kâinat
Sarar kırları boz bir atın kişnemesi
Tuttun mu yelesini uçarsın dörtnala
Korkma, kuşlar göçüp gittiğinde
Sevmek annenin rahminden başlar
Taç yap papatyaları sokaklara
Ve bir sabah mimozalar çiçeklenir
İşte o an mağlubiyet suya karışır
Akar dizginlediğin hayaller
Örselenen dağları gömersin...
Ümmühan YIldız.