mayalanıyorum gözyaşlarımla
geceleri gecelere düğümledim
karanlıkları karanlıklara ekledim güneşi sildim göğümde ay’ a izin verdim yıldızlara perde çektim en koyu yalnızlığımı yaşıyorum ve mayalanıyorum gözyaşlarımla demleniyorum kimsesizliğimle hüznümden yorgan yaptım çektim üstüme, taştan da yastık yokluğunu çektim gözlerime rastık diye hasretini çektim içime doya doya ne yana dönsem kırık bir kaburga gibi batıyor yüreğime sensizlik kanatıyor yalnızlık, ağırtıyor çaresizlik bu kadar mı aşinayız hüzne gözyaşları bu kadar mı taze kalp bu derece mi sancır sol yanımdan sökülürcesine yaşarken ölürcesine çürürcesine dururcasına |