kaç kere öldüm sayamadım
ayakucumdan başladı canım çekilmeye
nasıl da üşüdüm her gidişinde
nasıl da öldüm bittim baharımda
dışarıda gelincikler boy vermiş
kuzular doğmuş, leylekler gelmiş
canım terk etmiş canımı, gitmiş
kışı yaz olmaz mı gittiği yerin
yazı kış olmaz mı bıraktığı yerin
şad olmaz mı ona ev sahibi olan
berbat olmaz mı terk ettiği
kaç kere öldüm sayamadım
sevincim yarım kaldı içimde
gülüşüm dudağımda yetim
bakışım öksüz, ellerim buz
yarama serpilen en iri tuz
kaç bin yıllık acılar içindeyim
kaç uykusuz geceler içindeyim
saatleri parçaladım; yelkovanı, akrebi
ya seni beş geçiyordu ya sana beş vardı
ya da saat tam sendi daima
geri gidiyordu saatlerim, sana.
kaç kere öldüm sayamadım
birini tanırdım tüm plakalarını bilirdi terminaldeki arabaların,
ben ise yaralarımı bilirdim sevdiğimin açtığı
birini tanırdım tüm tanıdıkların telefon numarasını bilirdi ezberden,
ben ise hüznümü bilirdim ta ezelden.
yazdığım her şiire sardılar adını bilmediklerimi, güya sevdiklerimi
ne mümbit bir kalpmiş benimkisi mübarek
onca aşka rağmen durmuyor, teklemiyor
saldırdılar bana düşman görmüş bir asker gibi, dört bir koldan hem de
canımı acıttılar, gözyaşımı akıttılar, hüznümü perçinlediler
oysa ben hepsini dost bildim, kucak açtım, buyur ettim
nasıl da kocaman bir yüreğe sahipmişim ki
yaz yaz bitmiyor uğruna hislendiklerim
yedi canlıymışım meğer sev sev bitmiyor
kaç kere öldüm sayamadım
bir keresinde sen gitmiştim ölmüştüm
ikincisinde yine sen gitmiştin…
üçüncüsünde yine sen…
dördüncüsünde sen…
beşincisinde saymayı bıraktım.
seni sevmekle itham ediliyorum, kabulümdür
senden başkasını ima etmek bile bana zulümdür
sevdiğim canımdır ciğerimdir; çiçeğimdir gülümdür
sevdiğimsiz geçen her bir günüm inan bana ölümdür
kaç kere öldüm sayamadım
mecalim de kalmadı artık yeni bir ecelime
gel de al son bir kez canımı, defnet kalbine
kalayım sonsuza değin sende bir can niyetine