Anne evin cankuşu, hem özü, hem huzuru
Anlatmak kolay değil, anne denen mevhumu.

Ödenmez emeklerin, bunu iyi bilirim
Senki hep kalbimdesin, biriciksin annem sen.

Kırdım bazen kalbini, akıttım göz yaşını
Unuttum çilelerini, affet sen bu densizi
İnsan kırıyor bazen, o çok çok sevdiğini
Ama şuna emin ol, bu benden en samimi
Gönlümden kıramazdım, seni unutamazdım
Sen en büyük sevgisin, bunu bilmeni isterim.

Hayat çok çetrefilli; bizi yedi, bitirdi
Vazgeçmek yok lügâtta, bu benim yeminimdi
Düşşem de bin kez yere, kalkacağım hep dimdik
Arkamda hep o gizem, bana da ilham veren
Çocukluğumun özü, insanlığımın örneği
Annemdi bana gücü ve yılmazlığı veren.

Olmasam da yanında, varlığın hep kanımda
Resmine her bakışta, mutlu olur gülerim
En sevimli yıllarım, en güzel anılarım
Abartısız hayatım, geçti senin yanında.

Giderdi babam işe, hem de başka kentlere
Kalırdı omuzlarında, geçim dertleri sende
Bir ben anlardım seni, çektiğin çileleri
Hem anneydin, hem baba, üç kardeşe kanımca
Büyük sınavlar verdin, çokça emek sarfettin
En büyük çocuğun ben, mücâdeleler veren.

Bak, ben de oldum baba, düştüm çileli yola
Birbir giderken kuşlar, yuvamız döndü çöle.
Şimdi anlıyorum ki, evlat denen gerçeği
Fedakârlıkmış meğer, ailenin yelkeni.

Tutmak için yuvayı, annem hep göze almış
Feda etmiş gençliği, zorluklardan kaçmamış.
Ağarmış o saçları, ağzında diş kalmamış,
Yıllar girmiş araya, zaman ne çabuk geçmiş.

İyi ki varsın anne, bana lütufsun her an
Yürüsün hep dizlerin, dert görmesin ellerin
Bu bir itiraf değil, göz boyamak hiç değil
Gelmek isterim sana, eğil dağlarım eğil.

Bendeki duyguların asla sönmez içimde
Bir gün kısmet olur da, sen kapını açınca
Kırlaşmış şu saçımla, çıkarım ben karşına
Eksik etme duanı, sevgin kalpte, yürekte.

Hatalar küçüklere, af büyüğe yaraşır
Kalpten gelmeyen sözler, yele karışıp gider
Umutlarımız solmasın, güzel günler yaşansın
Yine senle beraber, yaşayalım isterim.
Oğuzhan KÜLTE