Ölüm -Senfonisi
gözlerine ayaz hüzün düşüyordu
soluk yüzüne ay ışığı yansıyordu mor dudaklarının soğukluğunda utangaç bir tebessüm gülüyordu tarifsiz bir acı ile dolu bakışlarım suskun sarhoşluğumun nedeniydi deniz renginde olmalıydı gözleri palazlanan karanlığın gizeminde anlamsızlık içinde ıssız bir mezar gecenin kuytu gizlisine saklanmış bir kaç nefes içinde sönen yıldız ve ölümsüzler arasında yaşayan ölümlü… suskun// |