be üstadım

aşka inanç vardı eskiden

vefalı ve dürüst insanlardık

eyvallah derdik gidenin ardından

ve hoşça kal

gelene ise hoş geldin iki gözümün çiçeği

ve gönlümün tek sahibi....




.....elbet bizde efkarlı ayrılıkların

bıraktığı derin izler de var

ama biz o izleri

bile severdik mazinin hatrına
kötü konuşmazdık gidenin ardından

bir elveda bir mutlu ol yeterliydi

yüreğe atardık acıları içten içe





utanırdık sevdiklerimizden bile

elini tutmaktan

derin derin gözlerine bakmaktan

üstad ne şanslı bir nesil bizler

ve gerçek aşkı yaşayan son nesil

biz çıkarsız vefalı sevmeyi

koşulsuz ve yürekten aşkı

yaşadık



bazen uzaktan sevsekte

bazen en yakınında olsak da

bu günlerde ise bize sürgün fermanı

yazdılar vefalı sevmek suçundan





sevdik mi

akıl danıştığımız olurdu yağmura

mehtaba kanat çırpan martılara

bazen de papatyalara

ama anlatamazdık yabancılara


asla kahve içmeye

evlerimize gelmezdi sevdiğimiz

bir mektup beklerdik bir türlü gelmeyen

sabırla ve vefa ile hep bekledik be üstad

bakmazdık ve konuşmazdık

yabancı gözlerle



yalandan canım sevgilim demezdik

gülümsemedi gözlerimiz her gördüğümüze

üzülüyorum be üstad şu yeni nesillere



onlar hiç yaşamayacaktır vefalı çıkarsız aşkları
geceyi hep başka sabahlara bağlayacaklar



üzülüyorum be üstad

her cümlede canım ve

seni seviyorum diyenlerin

ertesi gün başkasını sevenlerin

çağında

üzülüyorum be üstad

soyu tükenmek üzere olan nesilleriz…