Gülüşünü seveyim... Şiirini okurken çocukluğuma dair bir şeyler canlandı hafızamda. Bilirsin ben çocukluğumu hiç hatırlayamıyorum ama şiirin sayesinde çocuk bahçesiyle ilgili bir durumu hatırladım. Küçükken çok sessiz bir çocukmuşum ben. Hani ensesine vur lokmasını al derler ya aynen öyleymişim. Çocuk bahçesinde salıncak sırasına girerdim. Bazen benden yaşça büyük çocuklar sıramı alırdı hiç ses çıkaramazdım. Beklerken içim giderdi o salıncağa.
Beklerdim beklerdim salıncağa binemeden dönerdim eve. Bu gün bile salıncak görsem anında binip sallanmaya başlarım. Çok severim. Çocukluktan kalma bir özlem mi acep.

Her şeye rağmen yüreğindeki gülüşlerini kaybetmeyen insanlar hayata sımsıkı tutunan insanlardır.
Ve tabii çocuklar, onlar masumiyet. Bu nedenle belki de içimizdeki çocukları bile inatla yaşatma çabalarımız.

Gülümseyelim hadi hep birlikte

Güzel şiirin için tebrikler balım.
Sevgilerimle hep