MEHTABIN KUCAĞINDA
Durmadan sallıyordum gecenin beşiğini
Hülyalarım çağladı, mehtabın kucağında Ekliyor birer birer, sancılar eşiğini Hülyalarım çağladı, mehtabın kucağında Yardımım ulaşmazken, sabahın meltemine Savurmuştum sitemi, günümün mâtemine Rüzgârım yaklaşınca, ömrümün son demine Hülyalarım çağladı, mehtabın kucağında Dillerimde öldürdüm, ateş tüten gurbeti Denizlere dökmüştüm, içimdeki hasreti Kırılınca kalbimin, bütün bütüne seti Hülyalarım çağladı, mehtabın kucağında Işığın sağrısında, pervâne oluyorken Kalbime yıldız gibi, hakikat doluyorken Şimdi artık ruhumda, yalanlar soluyorken Hülyalarım çağladı, mehtabın kucağında |
kafiyelerin yerli yerinde kullanıldığı güzel bir şiir olmuş.
tebrikler.