bu yalnızlar limanında işimiz ne

sevmek ne
sevilmek ne
bu defter-i alem de
şiir şiir dövüşmek neden

bir karanlık kuyuda
yosun tutan yürekte
hüzün yağan türkülerle
kendi iç sesimizi boğmak neden


yalnızlık bitmez
ayrılık ölümle gitmez
ay karası bir yolda sevda yürümez
bu edebiyat defterinde şair büyümez

ah be gözüm
herkesedir belki sözüm
-sen düşürdün beni de-
korkarım yok bu derde bir çözüm

sevilmek bir kanadıysa martının
yek diğer kanadında savrulur sevmek



ve aşk ana sütü kadar tertemiz
alın teri gibi akan bir deniz
su tuzdan ayrılmazken
yüreğin sağaldı mı


biliyorum
hepimizin derdi
yar’dan yaradan ayrılıktan
astığımız her sözün amansız celladıyız

biliyorum
bile yorum
yalnız kurdun kesif gözleri
ceylan göz bir marala pusu kurmaktır


değmeyin diyorum
değmeyin acıyan yaralarıma
ben bu kör kuyuya bilerek düştüm
çünkü ben çok sevdiğim için ölmüştüm...