akrostişe çalanyalancı baharların mülteciliğinde karanlığa kırmızıyla yazılan çığlıkları hatırlatıyor yoksunluğun akıl tutulmalarının da gereği kalmadı hasrete mahkum geri kalmışlığın bekleyişinde ki terk edilmişliklerin çizelgesine bu ömür çok fazla ölümcül mevsimlerin eğretisinde caddeler solgun renklerle bezenmiş sanki ressamını yitirmiş toprak kokusu gibi yanıksı boş çerçevelerin donukluğundan sormalı hem gök kuşaklarına hapsolan yetim gülüşleri -sonuçta bir avuç yanılmışlık masal fısıltısı beklemek ..... gün gelir ıslanmadan ağlamayı da öğrenir karaya çalan öznesizlikler emel güneysu |