ah be çocuk
her bahar buralarda
beyaz açar ağaçlar da çiçeklerimiz


gözlerinin mavisine kurban olduğum
bi sen kaldın geride
helalleşsek desem kara günlerimize
kan dolanır yüreğimize
hep kızılcık şerbeti mi düşecek bize..



ah be çocuk
her bahar buralarda
yayladan kar suyu akar deremiz
sahilinde çakılca uzanır denizimiz
izlerimizden patika olmuş dağlarımız


kore gazisi dededen kalma matara
omzumuzda çift horozlu filinta
kıymak değil niyetimiz marala
ne ceylangöz korkulara
ne de yeşil kanatlı incir kuşuna
olur a yabanla burun buruna tedbirdir ona
ya da büyük düşmana
gözden ırak gönülden suriye toprağına
uzak uzak illerde emperyalizmin alnına



yoksa çocuk
her bahar bizim memlekette
beyaz açar ağaçlarda çiçeklerimiz

çatlamış topraklara yetişen yağmur
yaşı yetmişti yüzünün çizgilerine
üç çocuklu mavi gözlü bir anne
keskinleştirip mavi gözlerini
daha da derinleştirip yüzündeki çizgileri

bak dedi
beyaz çiçekli koca bir ağacı göstererek
bu ağacı büyük büyük deden dikti
ve doksan üç harbinde gitti
büyük amcan çanakkalede
deden kore harbinde
baban terör elinde

hepsi de yüreğimde


ah be çocuk sen de mi?



bir gün çocuk
bir gün ama mutlaka
tüm çiçekler beyaz açacak senin memleketinde
kızıl karanfillere kıymasınlar diye mezar yerinde...