seni karşılıksız beklentisiz özlüyorum
sanki idam sehpasındaki bir mahkumun
son sözleri kadar seviyorum seni
belki müebbet almış bir mahkumun özgürlük hayali kadar
ama biliyor musun
en çokta kavuşma ihtimalimiz olmadan seviyorum seni
sen bir umuttun bende
ben seni umudumu kaybetmeden seviyorum

bazen bir ateşin etrafında tavafa duruyorum
sonra ateşin bedenimi sardığını hissediyorum
sonra ateşin içimi yaktığını
oysa sen bir damla su olsan
içimdeki ateşe dökmeden seviyorum seni

uzaktan uzağa bakarken sana
bir şiirin en can alıcı cümlelerine dokunurken parmaklarım
teninde pervane oluyorum
ve dört duvara bedenimi yatırır gibi
bir ömür seni sensiz seviyorum
sen gittiğinle kalıyordun
ben hep seninle düşlüyordum bu hayatı
seninle türküler söylüyordum
seninle gülümsüyordum
seninle uyuyordum
seninle uyanıyordum

bir hançere yenik düşmüyordum elbet
sırtımdaki bıçak izleri ilk değildi
sonda olmayacak içimdeki yara
seni özlüyorum, geçiyor
seni bekliyorum, umudum var
ama ölümden hiç korkmuyorum
seni sensiz yaşamasını da biliyorum
seni bensiz sevmesini de

bazen bir parkta boylu boyunca uzanıyorum
bazen bir sokaktan geçiyorum
bazen dizleri karnına kadar kıvrılan
kimsesiz bir çocuk oluyorum
ama aklımda sen
içimde özlemin
yatağımda bir ceset
sonra bir tabut kadar soğuyor içim
sonra olur olmaz hayaller kurup ısınıyorum
sonra uyanıyorum
kanayan bir karanfil baş ucumda duruyor
ve ben kızıl bir karanfil gibi
santim santim eksilir gibi seviyorum seni

sen sevilmek istiyordun
bende seni seviyordum
ama sen sevmek kadar az geldin yüreğime

ibrahim dalkılıç

16/07/2017
01:50 izmir