bu aralar bir hançerle dolaşıyorum
yüreğime öyle saplanmış
öyle derinden yaralamış
ve öyle öldüresiye

güneşin varlığını unutuyorum artık
gök kuşağını, kuşları, yağmuru
çiçekleri, böcekleri, denizi
biraz biraz değil
hepsini bir anda unutuyorum
bir tek sen aklımda kalıyorsun
senide koyacak yer bulamıyorum
öyle çoksun ki bende
kalbime sığdıramıyorum
odamın bir yerine iliştirsem
annem görecek diye korkuyorum
yatağıma koysam
yanlış anlayacaklar diye ürküyorum

içimde kum tanelerinden bir dünya kurdum kendime
seni yüreğimin deniz manzaralı en güzel yerine oturttum
ya kendini izle orada, yada beni
belki ben olmam orada
ama sen yüreğimin en güzel köşesinde
en güzel cümlelerin içinde
şiir şiir vuruyorsun beni

bazen kirpiklerinden öpüyorum seni
bazende kirpiklerine kendimi asıyorum
bedeninde tenimi ateşe verip
göz yaşlarımda söndürüyorum içimdeki hasretini
bazen elini tutuyorum
bazen göğsümde başın saçlarını okşuyorum
sonra idama duran bir ben kalıyorum burda
bir ölümü yaşıyorum
ama ben ölmekten hiç korkmadım ki

düşünsene
bir çölün ortasındayım ve suya hasret kalmışım
ama ben suyu içmek yerine
suyun rengini düşünüyorum
yanan yüreğimle aynı renk mi diye
sen ki hasretinde kaldığım karanfil kokusu
sen ki özlediğim ülke
sen ki çocukluğum
sen ki en güzel şiir

palyaçoyu oynuyorum bu aralar
herkesi güldürebilmek için
içimde saklıyorum acılarımı
yüzüm sana dönük
sırtım dünyaya
gözlerimin içine bak
orada ne kadar sen var göreceksin
yüreği yaralı bir çiçeğim ben
ama seni yarama sarmadan seviyorum
karanlık bir yerde seni arıyorum
ama içimde bir intihar gibi duruyor sensizlik
seni yüreğimin içine iliştirdim
kimseye nerede olduğunu söyleme olur mu

ibrahim dalkılıç

14/07/2017
00:21 izmir