yok bir kıvılcım söndü içimizde o gizli sevecenlik ve sevgi
dört yanı sardı hüzün
yürekler parlamaz oldu
insanüstü bakışlar boş içimizde sevgi tohumları
sefil, fosil
dağ, taş, tepe seninle yaşama döner
umudun yüzünü güldüren o tatlı imgeleri geriverdi
acılar geçici olarak uyuttular masallarla
doğuştan insanda olan yeteneği

ne kaldı elinde


gözyaşını yağmurlarla yarıştıran
ve bu denli kayıtsızlıktan sonra

kimdi armağan eden, ışığı gözlerinizden çalan
denizler derdini anlatır, söyleşir kuşlarla ırmaklar

nereye bakarsam bakayım
hüzünlü gök, yeşil alanlar, her taraf
her şey doğan güneş, kararan gece
her şey acı verir oldu bana

siz parlayan gözler, açan papatyalar
yürek çarpıntısı, yanılsamalar, beklentiler
tüm bunları yasaklayan yüreğimiz

ve tek ışığını yitirdiği çağımızda umurunda değil doğanın
insanoğlunun mutluluğu
ve bu aşağılık yirmibirinci yüzyıl bunu aldırmaz

bakma aslında sözüm sana değil
senin kucağında, o beyaz gerdanında uyuyan renk
uyan uyuyan son soluk
senden gelir her avuntum, senden ulaşır yine de bir umut
yerle gök arasından canla ten arasında kopuyor
çarpışıyor son-suz-luk...

Nurten Ak Aygen
02/06/2017