karanlığın içinden geçtim
benimdi ağaçlarla dost duvarların şakalaştığı sıcak geceler
ilk o kokular geldi
bıraktı ellerini koynuma
merdivenlerini çıktım göğün
düşmeyi denedim kanatlarımı kırıp
mutluluk çimeninde ağız dolusu çocuk
ağladım göz yaşlarıyla sevinçten

oyaladılar kalabalıkları sakinlikle
yeşil bahçelerin yapraklarıyla yüzünü yıkamış
şaşkınlığını üstümüzden esirgeyen o duyguya
iyileşmesi için bir şans daha

başı eğik taşlarla oyalanan kederli günün bitimi
ölü fısıltılarla şarkı söyleyip bedenimize eşlik ettiğinde
sizi anlamıyoruz deseler de
bu güzel akşamların bitmesine üzülme

şimdi yankılarla öpülüyor dudaklarımın dalgınlığı
orada mavi rüyanın bizi duyduğunu anımsıyor
eksiliyorum sevgilerle okşandıkça
büyü bulutunun yalnızlığını getiren sular
dokunacağı yeri biliyor nasıl olsa.