sarnıçlarda biriken yağmur sularıydı gözyaşların
kırmızı kanatlı kuşlar uğultularını rüzgarlarla götürdüler

esirgeyen ve bağışlayan dudaklarında
hüma kuşlarının çığlıkları

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

beklemiştim seni gül kokularıyla
kadıköy iskelesinde sevda sözleriyle

sofrada ekmeğimiz ilk an sıcaklığında
testide lal şarabımız
şataraban makamı söylediğin şarkılar

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

menekşe boynunu büküyor esrik yıllardan
ince yağmurlarla dönüyorum şehrine

sisli bir istanbul sabahında vapurlar kanıyor
aşk yalınayak koşmanın yasası

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

eski bir istanbul kartpostalı gözlerin
ıhlamur yokuşunda okşayışı rüzgarın saçlarını

kadıköy vapurundayım
cebimde yolculuk notları

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

kuzguncukta aşıklar yolunda bekleyen sevgili
uzak artık bize sinemalar gazinolar fıstıkçılar muhallebiciler helvacılar

balıkpazarı meyhaanelerinde yaşı geçkin bir kadın şarkı söylüyor
denizciler kahvesinde bir içimlik kahve kokusu ellerin

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

tramvaylar alıp götürüyor seni
havuzlu bahçelerde kalan hoş sesin

bir inşirah bahçesi gözlerin
gövdende adaların begonvil kokuları

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

şelaleler akar gönlünde
laleler açar haliç sırtlarında

ışığa koşan pervaneler gibiyiz nicedir
kadının fendi erkeği yeniyor niyahetinde
meddahlık istiyor aşk en çokta
bu ilenç ne diye


cemal süreya sokağında
sana giden yollar kapalı şiiriyle kanıyorum
seni özlüyorum önce
sonra eski istanbul sinemalarını

düşler şeridinde bir kare fotoğrafın donukluğunda
sesinde ne var biliyor musun
uykusuz türkçe var diyen şairin
şiir güncesinde kalmış adın

sen istanbulsun
yalnızlık monolog

Ömriye KARATAŞ
16.04.2017