"-n’olur abla gitmee
gitme elini ayağını öpeyim"

“gitme o burada”

"-tamam kız dur!"
“.”
"-deli kıızz
geç otur ben şu bardak kırıklarını toplayayım ablam"
“.”
"-tamam"
“-o burada abla
Arzu ablaaa.. o burada”
"-hay aksi kıızz!"


zangır zangır titriyorum,
yapıştım, kolunu bırakmadım,
yetmedi bağrıma bastım,
ne dediğimi bilmeden
ardı ardına sıralıyorum
hiç o tarafa bakmadan, bağıra çağıra
kolunu bırakmadan kapıya kadar sürükleyip
eve kaçıyorum
ne zaman eve vardım
kim gördüm bilmiyorum..
hangi kapı açılsa
Mutlu karşıma çıkacak gib
“abllaaa” diye bir çığlık içimde
dünya dönüyor..
başım dönüyor..
..
epey bi süre tuvalete kapattım kendimim
musluktan başka hiç bir şeye dokunmadan
ne kadar zaman geçti bilmiyorum
neden ağladım
yüreğim pır pır
sonra geçip pencereden gözetledim
Arzu abla gülümsüyor
"gel" diye işaret ediyor
"o gitti" diyor ısrarla
“ıııhh”
o gel diye işaret ediyor
“hayır”
gene ısrar ediyor
“gelmem”
yemin billah, ı ıhh
“gelemem”
“gel kıız”
“hayır abllaa”
diye pencereden her türlü işaret ettim
ellerimle
başımla
bakışımla
yalvardım “olmaz”larımla
ısrarla “gel”
ya da başka yalvarma işaretlerine..
“ı-ıhh”
“asla”
“hayır”
“olmaz”
“gelmem”..
..

vazgeçmiyor..
mutfaktan anneme sesleniyor
“-Meryem ablaaaa
Songül gelsin biii!”
annem sesleniyor
“-gıı.. Arzı ünneyo bak bii”

neden sonra cesaret edip gidiyorum
usulca soruyorum
"yok" "gitti" diyor
"yemin et"
ediyor
"ölümü öp" diyorum..
giriyorum.. tedirgin
"-babana "öde" decem kızın iki bardağımızı kırdı"
"sakıın"
..
"ben öderim"
"-şaka gülümm şaka
kıyamam sana"

"-ne dedi"
"-ne diyecek" diyor
"-ikiniz de birbirinizden salaksınız
ama o senin için ölüyor kızım vallaha
bu çocuk yangın..
bizi her gün takip edermiş
biz hep beraberiz ya
yıllardır tanıdığı
beni görmeyecek kadar kör olmuş

“-zavallı Mutlu yaa…
..

ama Mutlu
çok mutlu
aşık kızım aşııkkk!!”










.