hiç sarkmayacakmış gibi et parçacıklarına hücum eden zaman
gün gelir beyninin içinde var olduğunda
sonu gelmiş kurtçuklar gibi içine doğru çekilirsin

uygarlıkta böyledir
sana anlattığından daha fazlasını alır
daha fazlasıyla da tatmin olmaz
kudurmuş bir köpek gibi etrafındadır
yemek yerken, su içerken, ütü yaparken, yürürken
sevişirken, iğrenirken, tükürürken, dişlerini fırçalarken
bir sebep bularak ellerinle her tarafa ulaştığında
seni tatminsiz bıraktığını anlarsın

çokça zaman böyle yaşadığın için
’aman boş ver’ demeyi de öğretmiştir sana
gözlerini dikmeden tavana ya da kapatıp o iğrenç gözlerini
çektiğinde yorganını başının üzerine
düşünecek bir an bulamazsın kendine

ne duruyorsun öyle, bırak ellerinde ne varsa
etine, ruhuna ve dişinin köklerine kadar bırak
yalnız bir yalnızlık kitlenin korkusu olacağı ana dek
bırak seninle uğraşanı
gözlerinin içini deşte çıkar
ağzına sok en kalın parmağını, kus
ayaklarını dünyanın en köpüklü çamuruna sok

beni böylece tatmin edebilirsin
kanlı peçetenin temiz kenarıyla silerken gözlerini
o zaman inanabilirim gözünün yaşına
ve etinin diri kalmışlığına