Derin His
ilk insan suskunluğu içim
su toprağı yumuşatıyor acı çeken yok biliyor beliriyor derin his sakin bir limana yanaşan gemiden inecekler beyaz gömleklerinde aşkın esintisi çiçek tarlalarının tanrısına yalvaran yarım uykulu sevgili ruhum tatlı patikalar ve değirmenler sıcacık kuş sürülerinin gölge edişi yorulup taşa yaslanan avare rahatlığım bitmeyecekmiş gibi zamanı uzatıyor sıyırdım bulutların kara yankısını benliğimden kimdim kimin çocuğuydum durgun sulara bakıp ağlamıyorum artık beni bana unutturuyor aynalar hatırlıyorum ağaçları dinledikçe eskiyi bir ev bir akşam ve gökyüzü saçlarımın okşandığı anın sonsuzluğuna gidiyorum ay uykulu sancının son bestesi ile susturuyor kalbimi avutup kaçıyorum hayatımdan kendimi sensizlik üşüdükçe bende yağmur yağacak yağmur yağacak sanki. |