görseniz eve nasıl geldim.. iki gözüm iki çeşme
nasıl da ağlıyorum, annemin yüzünde bin endişe
"-neyin var yavrııım neyin var n’oldu sana böyle"
"biri bişiy mi dedi hehn! deyivi bi hele;
Arzı nerde?"


çamurlu pembe çoraplarımı, ilk defa giydiğim ilk elbisemi
yeşil ayakkabılarımı, pembe yeleğimi, çantamın halini
gösterip hıçkırdım, kahrettim, hiç bir şey yolunda değildi
"talihim yok", "kilom az", "boyum kısa",
"nerde sevgili"


anneciğim.. bildiğince dil döktü, "herşeyin hayırlısı"
"daha ablaların var öğünde, gudurdun mu gudurası"
sonra alttan aldı "her isteyene vermem ben, gül gızımı"
annemin-babamın “Gül”üydüm, bana hiç
kıyamazlardı


tekrar okul formalarımı giydim, yenileri leğene ısladık
komşu Arzu Ablayla kursa, ama bu defa minibüse atladık
ertesi gün tam orada bir gül vardı, görsen ne senaryolar yazdık
ya “oğlan ağaç oldu”, ya da“kız oğlanın başında paraladı”,
yazııkk