Janyagöğü talanlayan yağmura bakıyorum bütün pencereleri kafesliyor tutunuyorum ölülerin avuçlarına çünkü ölüm de başlı başına bir tanrıydı kırılıyor ışıklar yüzlerini çürütüyorum mumyaların ve suya bakıyorum diliyle su içen köpekler görüyorum görüyorum kuşun dala konduğunu siyahtı ölülerin gözlerine şarkı söylüyordu rüzgâr evlerin çatılarını uçurmuş belki de hiç evleri yoktu ölülerin. … burada kalalım mı? gece boyunca göğün yüzüne küba purosu tüttürür gibi. |