Daüssıla 25-Kına
Gara Aşa ğilin damına bakdım durdum öle..
Aşa bacı ; torunu Anşa’yı önüne ğatmış gızın önece(ği)nde keseler, çıkılar belli ga(y)ri Ismayıl’a yolluğ etmiş duralagdan bobayiğit gözel Ismayıl Anşanın ardı sıra cümle ğapısından çıkdı ne ğıdak uzakdan da olsa, bilme mi i(n)san ! emme omuzları çökük, boynu bükük geşmiş getmiş gönnümün aslanı, şahanım gene de bidenemm, ömrümün çiçe “ay ellerin yari”, gönnümün muradı yavıklım, hayalım, a(ğı)z dadı.. bireş sonura gayfaya doru söykeldi bakdım Anşa ğız ete(ği)ndekinneri eletmiş de gerisin geri gelip geli Dehmennerin aradan atladım, öğüne geşdim, Halisenin harımda bekledim çelenden ünnedim çekine-çekine “Anşaa gı, ne guyvudu eben Ismayıl emmine” çocuk tingedek düşdü, barnağıynan saydı “mercimek, hakgaş, peynir yarın bazardan getce(ği)miş de” “öylemi gıı maşşallah” dedim bilmeyomuş gibi “hinci Alibe(y)nin gayfadan yanna getdiydi seğit yavrım, Ismayıl Emmini benim eve al da ğel emme herkeşin içinde “ebem dedi” deme imi “bobam ünneyo” de imi gadınım acıkmışdır, dışarı ünne, yanına gelinşe de “ekmek yecez” de, “ille getcemişiyiz” deye izbar et gelmeceğ olusa sonurattan aldağel.. benim eve Aşadudu ebem ça(ğı)rıyo “oraya getçemişiyiz” deme deye eyicene tembeyhledim.. Aşa’ya ya-a valla ilaf söz olcandan deği neneyen hindikden keyri hiş kimseye hesap b(v)ercek değilin hu yaşdan keyri emme n’arasın olmayoyu edemeyorun işdehe içinde bi vesvese neyeyse şeytan seni sana burakmayoru ku … ele ğüne garşı garı gısmının bi de bu derdi var yaşına, saşına, başına bakmazlar da adını çıkarıllar, tefe gor çalarlar işin gücün yoğusa, öğüne gelene merem annat gari isdeyen isdedini desin valla ha namerd olayın umurumdaysa köpeğ olu ürerin de! emme olmayoru işdehe hayalını gurmuşu(yu)n onca sene ne onca senesi gı! ha ömrümce kime neyimiş; bobam satarkana öğüne gelen, basıp üş guruşu alırkana “benin” deyen sürürken ora-bura hankı “ırzı gırık” öğnnerine geşdi de “etmen-getmen” “oda sizin canınızın bi parşası” “çoluk-çocu(ğu) var” dedi de hinci namısımdan ona-buna hesap berceğimişiyin elaleme kime ne? bana bişiy deyce(ği)n a(ğ)zına sıçarın vallaha ha! neyise lafın birini goyup ötekine geşmeyen gaktım duttum hemen ordan kesdirimden, hopladım geşdim çeleni hemencik evin yolunu duttum ha zati ev toplancak deği, her gün ora bura keydiğim fisdannarı asbaplığa basdım gel beni gör Ismayılın geldiğini duyalı beri o ğeldi ğeleli düğünde bayramda keyindiğim gizdeliklerin birini çıkarıp ötekini keyyon ireyhimde hor! gerisini bana sor, yoşuk deye perdeyi file değişdirmişiyin ev çinil, çinil gör bi.! “iki ğarılı bitten iki analı sütten ölü(r)” deler, Ismayıl da nere varsa zufra atılıyodur, kankı gapıyı çalsa ikram izzet boldur emme kimse benim gibi yeyim-yeycek, gırıntı mırıntı düzemez hu ğün.. kimse benim gadak tedarikli deği(l)dir valla, neyye dersen? de;! de hele de! çoc(uk)ların hankı gelse evel Allah eli boş gelmezler, bek bonkördürler neneyen taha “hu ilazım” demedim. ben onnarı, neliklerinen etişdirdim başgaları olsa her Allahın günü hır-gür eder, dirlik düzennig galmaz harp çıkarı(r)lar, erezil-ürüsva onun bunun nizesinde olular ya valla şükür emrine benikinner! esla esla birinin ötekine “gaşını eğmesi” yokdur.. .. aynı bobanın dölü olsa o gadak olmaz neye biliyon mu çok çekdim bacım, o zamannar birbirlerine gayat mut(i) oldular, öğeylik ne bildirmedim onnara etinen dırnak gibi, bek dutgundurlar et dırnakdan ayrılı mı gı bi araya ğeşsinner var ya kim hankının bobası, hankı hankının gardaşı, hankını hankı böyü-güçcü(ğü) bilemen valla eller iki öz gardaş geçindiremedi emme ben altısına da esla öğeylik bildirmedim.. esla, esla benim çocuklarıma falanın fianın deye deği(l) Aşadudunun çoc(u)kları deler, ta öyle ya.. golay deği valla! “çencere gapanı bulmayıncaklayın gaynamaz”.. ben onnara ne gaşımı eğdim.. ne bi dirhem fisge vurdum ne vurdurdum.. heş gocalarımdan biri cesaret edebildi ne de müsaade isdeyebildi guzgun gibi gol-ganat gerdim çocuklarıma kimse hiş kimse “gözüyün üsdünde gaşın var” deyemedi onnara yaa! onu deyodum ya; payam ceviz gırmışıyın kii piskevit, ilokum kekik hazır tıkırdayıp batı(r) zobada dünden su dökünüp saşlarıma gına vurdum Yemen gınası ay anam, ta Hecaz’dan geldi elime bile gapgara oturdu aççık sovan gapcığı goduydum ondan mı ne dırnaklarım narçiçe(ği) sankı yarından sonura gerdeğe gircek gibi eller duysa görse ne demez de mi? emme bak, bi yerde, kimseciklere anma bak vallahi emme birine demesem çatlayıp getçem aman kim görcek beni herkeş işinde gaydında sefil-sersem hemi de bizim o macera, laf-söz havaslık kimin aklına ğeli çokdan unuduldu getti bi ellen bi ele, geşdi ğetdi o zamannarı bilen-eden galmadı desek oluu hemi de herkeşin a(ğ)zı kesem mi ki? aman kim ne d(iy)ecese, ne derse desin valla hu yaşdan sonura adım çıksa n’olu, çıkmasa n’olu gakdım duttum ekmek suladım kaş gap aş bişirmişin fasilesinden, keşge(ği)ne, ila(ha)nasından, gumpirine kime sorsan garının kesdiği yenmez der ya, bizimgız.. hinci kime “halim hu” deyen yakaladım firik bi horazı kesdim hemi de kendi elimine hinci bi deliğannıya hu horazı bi kesivi decen.. işin gücün yoğusa dert annat gari “Sungur İsmayılı davet etcen de” eyisi mi üş gulfalla bi elhem “bıh” et getsin Allasen hamıraşı, cılbır olu-geder oturukene fasile masille aman neneyen ağır gelir alışık olmayan mideye höşmerim, gadeyfi,hazır taha ne; havla etceğdim hinci emme yağsı yağsı kokar ortalık, aman sende.. çıkılar file dünden hazır emme gız daha ünneyip gelenece kırk tefa vaılır eve yüremin gümbürtüsünü duysanız bi sanki okula gediyon sanki ilk gaçışım “sanki bekleyen var gudurasıca” dizlerim zangır zangır dilim damam gurudu hinci ben ona ne decen gıy ürem dayanmaycak şart ossun. bu nası bişiy gıı anam yaş kaş olusa ossun ne zaman ne olca(ğı) belli olmaz deye hazırdır. “ben garıyın” deyen garı gısmı her z(a)man garıdır vallahi.. billahi.. ben bunu bilirin bunu derin.. de! |