YILDIZSIZ GECEM
Gün, âsûde çekildi.
Guruba bıraktı kendini…. Ağır ağır yerini aldı Asıldı semada yıldızlar. Tutunmak isterken bir yıldıza Almak isterken avuçlarıma Açken bir damla nûra Yıldız aktı geceme… Öyle alışmışım zifir-i karanlığa Kamaştı gözlerim. Yakalamak isterken Dokunamadım. Söküp sürûru içimden Kayboldular birer birer… Bu gece yine mihmânım oldu; Zifir-i karanlık, Hüzün, Acı, Uzaklardaki neyzen… Yine matem çöktü ruhuma Parçalandı dudaklarım, kırmızılar karıştı siyaha… Lakin indirmedim geceye Bir masum damlacık… ... Bak! Neyzen de sustu artık. Kalmadı bir sadâ geceme inen. Bir ben kaldım bîdâr, yıldızsız gecede. Şimdi gecem sıkkın, Suskun Issız. Ben zamandan zaman benden geçmiş… |